71.)

* Oczami Kingi *

- Jak ona się czuje ? - zapytałam wchodząc na salę gdzie znajdowała się Sylvia.

- Ma w sobie dużo siły. Da radę, musi dać - Ast uśmiechnął się mimowolnie, ale w jego oczach można było zauważyć łzy. Nie dziwię się, nosiła pod sercem ich wspólne dziecko.

- Tu macie wszystkie potrzebne rzeczy. A wiesz może kiedy się wybudzi ? Chciałabym z nią porozmawiać -

- Nie mam pojęcia , ale powinna za niedługo. Jeszcze raz dziękuję - przytulił mnie,a ja weszłam do sali, gdzie ona leżała. Nie chciałam nigdy oglądać ludzi w szpitalach, a zwłaszcza jej. Moja kochana przyjaciółka, która jest dla mnie jak siostra myślałam. Dlaczego ona ? Dlaczego Harry jej to zrobił. Wszyscy zastanawiamy się jak normalny człowiek, który kocha drugą osobą, ale nie może być z nią prowadzi do nieszczęścia ? Na moich policzkach można było zauważyć płynące łzy. Dopiero, gdy oderwałam swój wzrok od Sylvii zauważyłam, że w sali są Marvin, Rochelle, JB, Chloe i Oritse. Patrzyli na mnie ze smutkiem. Podeszłam i przytuliłam każdego z nich na powitanie.

* Oczami Astona *

- Hej Ast mogę Cię na słówko ? - zapytał mnie nagle Louis

- Jasne. O co chodzi ? -

- Ja wiem, że Harry jest moim przyjacielem, a raczej był, ale chcę żebyś wiedział, że głęboko w środku z niego jest naprawdę dobry człowiek. Każdy z nas się zastanawia co mu odbiło. Zayn nawet podejrzewa, że wpadł w jakieś gówno, ale to nie ważne. Tak naprawdę chcę ci powiedzieć, że na rozprawie w sądzie możesz na mnie liczyć. Będę zeznawał przeciwko niemu.

- Louis dzięki, ale nie będzie na Ciebie zły ? Może ci potem coś zrobić -

- Nie obchodzi mnie to. On był moim przyjacielem i u mnie jest skreślony i jeżeli ja znajdowałbym był na twoim miejscu Ty na pewno postąpił byś tak samo. Z resztą tyle razy mówiliśmy mu, żeby nie mieszał się do waszego związku, ale on wiedział lepiej.

- Nie wiem jak Ci dziękować –

- Na razie mi nie dziękuj, jeszcze nic nie zrobiłem – powiedział Lou a ja się uśmiechnąłem. Postanowiłem iść do Sali Sylvii zobaczyć czy się wybudziła. Nie widziałem jej jakieś 15 minut, a już tęskniłem. Usiadłem koło jej łóżka trzymając ją za rękę. Wróciły do mnie wszystkie wspomnienia, gdy pierwszy raz miała wypadek i tak samo trzymałem ją za rękę, wtedy wyznałem jej miłość. Nie wiedzieliśmy jeszcze, że my to my. Ile bym dał żeby cofnąć czas i zapobiec temu wszystkiemu. Nagle Sylvia lekko się poruszyła.

- Aston ? – odezwała się

- Już po wszystkim kochanie – uspokajałem ja.

- Nie wychodź nigdzie sam. Nigdzie – mówiła-

- Ale dlaczego ? –

- Ta karteczka.. którą przysłał z kwiatami Ci ludzie.. oni mogą Ciebie również skrzywdzić – próbowała ułożyć z tego zdanie.

- Rozumiem, ale jutro muszę jechać do domu. W czwartek jest rozprawa –

- Nie wychodź sam – powiedziała i zasnęła

- Jest zmęczona – Rochelle położyła mi rękę na ramieniu, a do sali wszedł lekarz.

- Panna Wilson jeszcze się nie wybudziła ? –

- Obudziła się, ale poszła zaraz spać. Jest wyczerpana – powiedziałem

- Dobrze, pewnie po tym zabiegu. – mówił patrząc w jakieś dokumenty – Pacjentka może już jutro iść do domu, nie widzę, żadnych przeciwwskazań  ale radziłbym iść do psychologa, żeby chociaż trochę zapomniała o tym wszystkim. Ma się pan nią opiekować, nie pozwalać jej się na razie przemęczać. Za jakieś dwa tygodnie wróci do formy. A i jutro damy panu wypis narzeczonej i pana kartotekę z ostatniego pobytu, podobno jest panu potrzebna.- zakończył swój monolog i poszedł.

- Pomogę Ci się nią zająć, nawet już wiem jak - odezwała się Rochelle.

- Masz jakiś plan ? -

- Nie jakiś, ona wróci do tego co robiła wcześniej. Dawało jej to dużo satysfakcji. -

- Ale co takiego ? -

- Nie wiesz, że ona była tancerką ? Wszyscy chcieli z nią współpracować. Wiesz ile ona miała propozycji do teledysków, ale nie zgadzała się -

- Ona była tancerką ?! I ja nic nie wiem ? Pomogę jej, zacznie od nowa. Ale nie rozumiem dlaczego zrezygnowała -

- Chciała być jak najdłużej z Tobą, a teledyski liczyły się z wyjazdami. Ona Cię kocha i nie pozwól zrobić jej jakiejś głupoty -

- To znaczy ? - pytałem nie wiedząc o co chodzi mojej siostrze

- Pamiętasz co ja zrobiłam przed slubem ? -

- Uciekłaś -

- A co teraz ona może zrobić ? -

- Uciec ? - zapytałem głosem jak z jakiejś bajki

- Brawo Aston, nareszcie myślisz - Roch klasnęła w ręce.

- Przecież Ty byłeś w Portugalii w szpitalu, skąd mają tu kartotekę ? – zapytał  ni stąd ni z owąd Marv

- Może im przysłali ? Skąd mogę wiedzieć ? Niech ten koszmar się skończy –

* Oczami Sylvii *

- Może im przysłali ? Skąd mogę wiedzieć ? Niech ten koszmar się skończy ? - usłyszałam jak mój kochany mówił do reszty. Czułam, że przynoszę same kłopoty, ale nie potrafię rozstać się z Astonem. Jest dla mnie zbyt ważny. Ja chcę z nim założyć rodzinę chcę być jego żoną. Chcę mieć z nim dzieci. Wiem, że jedynym wyjściem jest wyjazd stąd. Musiałabym zacząć życie od nowa bez Astona. Będzie trudno, ale może dam radę.

- Kochanie jutro będziesz mogła wyjść – powiedział Ast, gdy zobaczył, że już nie śpię. Uśmiechnęłam się i popatrzyłam na ludzi którzy byli przy mnie w tych trudnych chwilach. Od razu moje poprzednie myśli wyrzuciłam z głowy. Kobieto Ty masz dla kogo żyć i nie takie problemy przeżyjesz z Astonem. No Sylvia teraz to myślisz normalnie. Pogratulowałam sobie w myślach.

- Mam pytanie - skierowałam głowę w stronę Astona